به عنوان نویسنده ای که در طول یک سال گذشته نوشته هایش را دست کم در گوزن طولانی مطالعه کرده اید می خواهم در همین آخر سالی و آغاز پرشکوه سال آینده دست به اعترافاتی بزنم.

تا جایی که می دانم همه تصور می کنند که نمرات کارنامه های دانش آموزان نشان از آینده طرف دارد. یعنی می نشینند و مثل فال قهوه کارنامه را مرور می کنند، و از روی نمرات طرف می گویند در آینده چه موجودی از آب در خواهد آمد.

اعترافات داوود را از زبان خودش بشنوید

با سپاس فراوان از صرافی حافظ در ونکوور؛ با ۱۵ سال سابقه و مورد تائید اداره مبارزه با پولشویی کانادا

خرید، فروش و انتقال مطمئن تمام ارزهای کاغذی و دیجیتالی – تماس: ۶۰۴۹۸۴۴۴۴۵

 

مثلا اگر کسی نمره ی درس اجتماعی اش بیست باشد، در آینده جامعه شناس و حقوق دانی چیزی می شود. و یا اگر در درس ریاضی بیست بیار باشد دیگر مهندس شدنش برو برگرد ندارد. بیست گرفتن در درس علوم و یا بعدها در دبیرستان در درس زیست شناسی نشان دهنده ی پزشک شدن در آینده است.

البته نمی دانم در بعضی دروس بیست شدن نشانه ی چه می تواند باشد. مثلا بیست شدن در انظبات نشانه ی چه چیزی است؟ طرف بعدها در آینده چه خواهد شد؟ یک انسان منضبط که هرگز از چراغ قرمز عبور نخواهد کرد و پولی به جیب راهنمایی و رانندگی نمی ریزد؟

و یا مثلا در ورزش چه؟ یعنی در آینده ورزشکار بزرگی خواهد شد؟ آیا باید در همین جا پیشنهاد بدهیم به باشگاه های ورزشی که حتما به مدارس سر بزنند و با نمره بیست بیارها در درس ورزش قرارداد ببندند؟

لابد اگر اینطور باشد برادران امیدوار که جهانگرد بودند در مدرسه بایستی در درس جغرافیا تمام نمراتشان بیست می بوده.

عیسی و عبداله امیدوار

تمام این ها را گفتم که برسم به خودم

داستان من و درس دیکته در دوران اول دبستان. هرگز نمی دانم چگونه، شاید هم هرگز کسی متوجه نشود که چطور در سال اول دبستان در دیکته ی که تنها ده کلمه بود من نمره ی ۱۲ گرفتم. یادم نمی رود که همکلاسی ها صف کشیده بودند که نمره ی من را ببینند، چرا که هرگز ندیده بودند که کسی کمتر از ۲۰ گرفته باشد.

 

اما کار به همین جا ختم نشد

من در پنج امتحان دیکه ی کلاسی پشت سر هم نمره ی کبیر صفر را گرفتم. توجه بفرمایید که تمام این نمرات در سال اول دبستان اتفاق افتاده است، و بالاخره نمره ی شاهکارم که تا ابد در کارنامه ام ثبت شده و آن نمره ی هشت در ثلث دوم همان سال تحصیلی است. این را باید اضافه کنم که من مشق هایم را می نوشتم. حتی کمی بیش تر از چیزی که معلممان می داد. ولی در ظاهر تاثیری در بالا کشیدن نمرات من نداشتند.

البته من بعدها و سالهای بعد در دیکته نمرات بسیار بهتری گرفتم. با اینکه هنوز هم در دیکته ی بعضی از کلمات مشکل دارم و دستکم هنگام نوشتن کتاب هایم امیدم به ویراستاران ناشر است.

آیا باید در پیش بینی آینده ی هر فرد تنها بر اساس نمرات کارنامه اش تجدید نظر کنیم.؟ یا اینکه من یک مورد استثنا بوده ام. نمی دانم.