پدرش در ده سالگی او را جلوی دوربین فیلمبرداری در فیلم درشکه چی قرار می دهد و با آن وارد سینما می شود. بعد از آن سال ها تجربه کسب می کند. می گوید در سینما به غیر از گریموری و بدلکاری،‌ همه کار را تجربه کرده است.

خیلی از ما نیکیتا را از برنامه استیج به خاطر داریم. همان زمان که با خواننده ای جوان و با استعداد آشنا شدیم که با مهارت می خواند و می رقصید

سال ها پیش وقتی که برای اولین بار اجرای او را در یکی از شبکه های تلویزیونی ماهواره ای دیدم که از عشق آخر می خواند، شیفته اش شدم.

صبا صمیمی از آن نوازندگانی است که حضورش موفقیت هر خواننده و گروه موسیقی را تضمین می کند. او نه تنها به عنوان نوازنده با هنرمندان معروفی مانند علیرضا قربانی و بعد از آن با دنگ شو همکاری کرده بلکه به عنوان آهنگساز و نوازنده در فیلم ها و سریال معروف تلویزیون و سینما هم حضور داشته است.

جزمین در سوئد از مادری سوئدی و پدری ایرانی متولد شده است. از کودکی سودای موسیقی داشته و در هجده سالگی برای رسیدن به آرزوی خود، ترک دیار می کند و در نیویورک ساکن می شود.

وقتی که از موسیقی سنتی ایرانی صحبت می شود، خیلی از ما احساس می کنیم که محزون و قدیمی و دور از سلیقه امروز است. اما مهمان پاتوق این شماره پلاک ۵۲، سولماز نراقی به موسیقی سنتی نگاهی دیگر دارد. او معتقد است که موسیقی ایرانی ظرفیت های بی شماری دارد که از چشم ها دور مانده است. سولماز نراقی که هنرمندی میان رشته ای است، با زیبایی و مهارت و با تلفیق رسانه های هنری و با استفاده از ظرفیت های فراموش شده موسیقی سنتی ایرانی،‌ سبک جدیدی از ادبیات به روز را برای کودکان خلق کرده است. سبکی که سرشار از ترانه و رنگ و موسیقی ایرانی است که شادی می آفریند و به دل ها می نشیند.

سولماز نراقی تجارب ارزشمندی در دنیای هنر دارد. از خطاطی و ساخت فیلم کوتاه تا همکاری با عباس کیارستمی و اجرای تیتراژ ماندگار فیلم شیرین. او این روزها بیشتر با عبارات و ادبیات خاص خودش برای کودکان ترانه می سراید و آن ها را می خواند و با نغمه سه تارش آن ها تزیین می کند.

به جرات شاید بتوان مکث ۹۴ را بعد از برنامه صبح جمعه شما، موفق ترین و پرشنونده ترین برنامه رادیویی دانست، برنامه ای که به ظاهر در قالب یک مسابقه رادیویی طنز، عملا با جسارتی کمتر دیده شده در رسانه های عمومی ایران، زیرکانه به کند و کار مشکلات اجتماعی آن روزها می پرداخت.

هنر و موسیقی در خانواده روحانی از بین نمی رود بلکه به ظرافت و با زیبایی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود و تکامل پیدا می کند.