روایتی مدرن از عشقی کهن؛ داستان بیژن و منیژه با سایه و عروسک و ماسک 

تغییر داستان بیژن و منیژه با استانداردهای اخلاقی امروز

یکی از تغییراتی که در اجرای «ترانه‌ شمال»، نسبت به اصل داستان بیژن و منیژه توسط کارگردان اثر داده شده، بخشیدن صدایی جادویی به منیژه است که در اصلِ داستان نیست. آقای رحمانیان دلیل این تغییر را عوض شدن استانداردهای زندگی و ارزش‌های اخلاقی در دنیای امروز عنوان می‌کند: « این داستان‌ها برای مردمان قدیم نوشته شده. در آن زمان استاندارهایی حاکم بوده که الان عوض شده.

تغییرات بیشتر از اینها بوده. مثلا در شروع داستان، مردم از دست گرازها شکایت دارند اما من گرازها را با موجودات اهریمنی عوض کردم. ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که حقوق حیوانات خیلی مهم است و یا جنبش «من هم». نمی‌شود در همان ابتدای داستان، بیژن بیاید و کلی گراز بکشد. بچه‌ها که جزو مخاطبان نمایش ما هستتند، وحشت می‌کنند. البته برای این تغییر از خود اسطوره‌های ایرانی استفاده کردم. موجوداتی که از زیر زمین میایند، مثل جن و پری. و در ضمن بیژن آنها را نمی‌کشد، بلکه برمی‌گرداند سر جایشان که زیرِ زمین است. این برای کودکان قشنگ‌تر است.»

در داستانِ اصلی، منیژه که عاشق بیژن شده، برای اینکه او را پیش خودش نگه دارد، در شرابش داروی خواب‌آور می‌ریزد. این یک حرکتی است که در زمان ما قابل قبول و اخلاقی نیست و من آن را به آواز خواندن جادویی منیژه تغییر دادم. این آواز جادویی را هم از دنیای اسطوره‌های رومی و یونانی گرفتم.»

شخصیت‌های خشنی که بچه‌ها را می‌خنداند

از دیگر ویژگی‌های اجرای نمایش عروسکی سایه «ترانه‌ شمال» وارد کردن طنز و شوخ‌طبعی به شخصیت‌های اصلی نمایش یعنی بیژن، منیژه و گرگین از طریق گویش، زبان بدن و حتی نوع عروسک سازی و ماسک‌های بازیگران است. به طوری که بعد از ورود هر کدام از این شخصیت‌ها به صحنه‌ نمایش، خنده‌ مخاطبان به گوش می‌رسد.

حمید رحمانیان معتقد است که برای جذب مخاطب و ماندگاری نمایش در ذهن او، طنز روشی موثر و کارآمد است: «من دوست دارم آثارم مخاطب زیادی داشته باشند. من هنرم را طوری عرضه نمی‌کنم که دوتایش برود روی دیوار موزه و یا برود خانه یک جمع‌کننده آثار هنری. من معتقدم که بیشتر یک کار فرهنگی می‌کنم اما آن را هنرمندانه انجام می‌دهم. من برای ارضای منیت خودم کار نمی‌کنم، برای جامعه کار می‌کنم و برای مخاطبان. دوست دارم، مثل ایتالیایی‌ها، یهودی‌ها، ایرلندی‌ها و خیلی از مردمی که بعد از مهاجرت به آمریکا کار فرهنگی کرده‌اند و در این کشور نهادینه و قسمتی از جامعه شده‌اند، ما ایرانی‌ها هم موفق بشویم با کار فرهنگی خود را نهادینه کنیم.»

او کودکان را نیز مدنظر دارد: «دوست دارم برای بچه‌های خودم و کلا بچه‌ها، یک تصویر زیبایی از ایران درست کنم. و طنز برای این هدف، حربه‌ خوبی است