استفاده از مطالب، تصویرسازی ها، عکس ها، فیلم ها و پادکست ها با ذکر منبع و لینک مستقیم به وب سایت پلاك 52 بلامانع است.
سیمین خلیلی (۱۳۰۶-۱۳۹۳) معروف به «سیمین بهبهانی» فرزند عباس خلیلی از چهره های به یاد ماندنی و شاعر صاحب سبک درعرصه غزل فارسی و همچنین از زنان پیشرو در اندیشه و ادبیات و سنتگریز معاصر بود که در زمینه مفاهیم انسانی حقوق بشر و حقوق زنان نیز فعالیت میکرد. بهبهانی به خاطر سرودن غزل فارسی در وزنهای بیسابقه به «نیمای غزل» معروف است. استخدام کلمات مدرن و معاصر در شعر او را خاص کرده است. درک شعر او با درک دنیای معاصر زندگی را بر خواننده آثارش سهل کرده است.
صدای کیست که میمیرد؟
صدای کیست که میماند؟
دلم جواب نمیگوید به پرسشی که نمیداند
صدای من به چه میماند؟
از صدای سخن عشق با صدای حسن دلاور
به ارتعاش فرا صوتی
که ضربه هاش طنین افکن به هیچ تار نمی ماند
به تار حنجرهام صدها
سرود هست که هنجارش
به هیچ گوش نمیگنجد
که لحن خویش بگنجاند
سرود من به دو چشم من
نهفته است و نمیخوانی
بخوان که جز دم کوتاهی درین دو گوشه نمیماند
میان حنجرهام تاری هزار نغمه در او، باری،
بگو که دست فسونکاری
به زخمهییش بلرزاند
ز دور دست که مینالد؟
سیاه مست که مینالد؟
ز ناله خسته و دلتنگم
بگو که راه بگرداند
بگو که ساز طرب سازد
بگو سرود خوش آغازد
مباد برگ نشاطم را
شرار ناله بسوزاند
ز به بوی نا و نم زندان دلم گریخته پیش از آن
که غم کتان لطیفش را
میان دخمه بپوساند
نسیم و روشنی و آبم
عبور صامت مهتابم
خیال نازک من خوش
خوش به سوی دِنجِ تو می راند
کنار فرصت گل روزی
به خُرّمی یله خواهم شد
رها ز وحشت توفانی
که تازیانه بچرخاند
ز شور عشق سخن گفتم کزین صدا به خدا خوشتر
میان گنبد نیلوفر به یادگار نمیماند…