حلقه به حلقه ، مو به مو

اشاره:

موسیقی خود را حلقه به حلقه بافته اند و مو به مو در زیر و بم آوای آن احساسی لطیف جاری شده تا مانند آبی گوارا، آرام بخش جان باشد. برای همین است که وقتی به آن گوش می دهی، نوای دل است و به جان می نشیند و به آن صفایی می دهد. گویی عاشقی دل باخته به عطر گیسوی معشوق، در فراغ یار، ونگ و وا می کند و آرزویی جز وصال در سر ندارد.

موسیقی آن ها، بوی سرزمین مادری ات را می دهد. همان بوی غریبی که هر چقدر هم دور باشی، بازهم هر روز احساسش می کنی. بوی عطر شالیزارهای زیبای مازندران تا هوای شرجی خلیج زیبای فارس. از شمال تا جنوب، از شرق تا غربِ ایران، این پل فیروزه.

به سختی می توان سبک موسیقی ونگِ وا را در چارچوب کلمات و واژه ها مهار کرد. شاید بهتر باشد آن را تعریف کنیم. نوعی موسیقی تلفیقی دلنشین که در هر قطعه از آن باید منتظر اتفاقی جدید بود.

ونگِ وا را در گویش مازندرانی به نجوای عاشقانه می گویند. معنای سر و صدا هم می دهد. موسیقی آن ها بن مایه ایرانی دارد اما لازم نیست حتما ایرانی باشی تا از آن لذت ببری. موسیقی زبان دل ها است خصوصا اگر که بی کلام هم باشد. مانند موسیقی ونگ وا.

گپ و گفتی متفاوت با رضا روحانی (تماشا کنید)

مهدی پاکنژاد نوازنده سه تار، صادق جُمِهری نوازنده نی و کلارینت و فرهاد اسدی نوازنده پرکاشن، سه دوست و یار قدیمی هستند که سال ها پیش گروه موسیقی ونگِ وا را بنیان نهاده اند. ساده و صمیمی هستند مثل موسیقی خودشان. ویژگی کار آن ها، اعتماد به تجربه کردن است که باعث شده موسیقی که می سازند و می نوازند، پویا و جاری باشد.

جالب است بعد از سال ها هنرنمایی می گویند که هنوز هم هر روز در حال تجربه کردن هستند و اجازه می دهند تا موسیقی آن ها، مانند آبی روان، خودش راهش را پیدا کند. برای همین به سختی می توان سبک موسیقی ونگِ وا را در چارچوب کلمات و واژه ها مهار کرد. شاید بهتر باشد آن را تعریف کنیم. نوعی موسیقی تلفیقی دلنشین که در هر قطعه از آن باید منتظر اتفاقی جدید بود.

بنیان موسیقی آن ها بدون کلام است اما گاهی از کلام هم استفاده می کنند که آن هم شنیدنی و هر بار متفاوت است. ممکن است حلقه موی مولانا باشد یا کلامی ساده در یک عصر جمعه با دلداری که یادت هست. از گروه موسیقی ونگِ وا درخواست کردیم تا از راه دور گپ و گفتی با همراهان پلاک ۵۲ داشته باشند که امیدواریم از دیدن آن لذت ببرید.