درود قدرت سیاه در المپیک ۱۹۶۸ (Black Power salute) اشاره به واقعه‌ای تاریخی در المپیک ۱۹۶۸ دارد که در آن دو ورزشکار سیاه‌پوست آمریکایی به نژادپرستی در آمریکا اعتراض نمودند. تامی اسمیت و جان کارلوس که به ترتیب موفق به کسب مدال طلا و برنز در رشته دوی ۲۰۰ متر شدند، در حالی روی سکو رفتند که در هنگام پخش سرود ملی آمریکا، روی خود را از پرچم این کشور برگردانده و با مشت گره‌کرده‌ای برافراشته در بالای سر سکوت کردند.


پیتر نورمن ورزشکار سفیدپوست استرالیایی نیز که با مدال نقره روی سکو بود، با چسباندن نماد «پروژه حقوق بشر المپیک» روی سینه‌اش (مانند اسمیت و کارلوس) با آن‌ها همراهی کرد. پس از این اعتراض، کمیته ملی المپیک آمریکا دو ورزشکار را از کاروان این کشور در دهکده بازی‌ها اخراج کرد که این اتفاق باعث همبستگی ورزشکاران سیاه‌پوست حاضر در این مسابقات و تکرار این کار توسط ورزشکاران دیگری منجر شد.

این دو بر سر اینکه این کار ایده کدام یکشان بوده، توافق ندارند. با این حال، این اقدام، حرکتی نمادین بود. دست کش هایشان نمادی از آمریکای سیاه بود. آنان کفش هایشان را به نشانه فقط در جوامع خود از پا درآوردند. دستبند و گردنبند نیز اشاره ای به قدرت سیاه و مجازات غیرقانونی بوده است.

هر دوی آنها نشان طرح المپیک برای حقوق بشر را به لباس خود زده بودند. عواقب این اقدام برای آنان ویرانگر بود. آنها مجبور شدند تا ظرف دو روز دهکده المپیک را ترک کنند. پس از بازگشت به خانه، قرارداد اسمیت لغو و از کار برکنار شد.

مادرش در سال ۱۹۷۰ میلادی بر اثر حمله قلبی درگذشت. او می گوید که دلیل مرگ مادرش، فشارهایی بوده که به خاطرش از سوی دیگران متحمل شده است. علاوه بر آنکه کودشیمایی و موش مرده به خانه مادرش فرستاده می شد، برادرانش نیز از تیم فوتبال دبیرستان اخراج شده و بورسیه تحصیلی یکی دیگر از برادرانش در اوریگان پس گرفته شد.

تامی اسمیت، استکهلم ، ۱۹۶۶

کارلوس نیز دچار دردسرهایی مشابه شد. او می گوید:

«به زودی پولم تمام شد و مجبور بودم قرض بگیرم یا بدزدم و قمار کنم تا بتوانم اجاره خانه ام را بپردازم. به یاد می آورم که مبل را برای شومینه شکاندم و همسرم به من طور نگاه می کرد که انگار دیوانه شده ام. سیستم گرمایش خانه ما برقی بود و من نمی توانستم قبض برق را بپردازم. بنابراین مجبور بودیم که با آتش روشن کردن در شومینه بچه ها را بخوابانیم.»
جان کارلوس – ۲۰۱۲

همسر کارلوس بعدها او را ترک و خودکشی کرد.

این دو ورزشکار تا دهه ۱۹۸۰ از حقوق اجتماعی خود در آمریکا محروم بودند، اما بعداً مورد تحسین قرار گرفتند.

این اتفاق که در دوران مبارزات جنبش حقوق مدنی آمریکا و ۶ ماه پس از ترور رهبر این جنبش مارتین لوتر کینگ انجام‌شد، یکی از سیاسی‌ترین وقایع در تاریخ المپیک محسوب می‌شود.