استفاده از مطالب، تصویرسازی ها، عکس ها، فیلم ها و پادکست ها با ذکر منبع و لینک مستقیم به وب سایت پلاك 52 بلامانع است.
قبل از اینکه در مورد من قضاوت کنید، اجازه دهید موضع خودم را برایتان شرح دهم. به نظر من هر دولتی هر جای دنیا موظف است برای رفاه و آسایش ملت خودش قدم های جدی بردارد. مخصوصا حالا که کوید ۱۹ راه نفس کشیدن را بر گلوی ما تنگ کرده، تامین دارو و واکسن مطمئن در کوتاه ترین زمان ممکن، از واجب ترین وظایف هر حکومتی است که اگر در قبال آن کوتاهی کنند، به فرض که حالا هم زور کسی به آن ها نرسد، بالاخره در دادگاه تاریخ محاکمه خواهند شد و فصل هایی سیاه از کتاب قطور تاریخ تمدن را به خود اختصاص خواهند داد همان طور که چنگیز و تیمور و هیتلر و موسولینی و استالین و … با همه قدرت و صلابت خود، نتوانستند از قاضی این دادگاه حکم تبرئه بگیرند.
نبود واکسن یا عدم رعایت پروتکل های بهداشتی؟
اما وظیفه روزنامه نگاری من حکم می کند که اگر جایی اشتباهی می بینم، ساکت ننشینم و حداقل آن را با شما در میان بگذارم. در ماهی که گذشت هزاران نفر در سراسر دنیا جان خود را به خاطر بیماری کوید ۱۹ از دست دادند. در ایران خودمان هم مطابق آمار دولتی روزانه بیش چهارصد نفر جانشان را به خاطر این بیماری از دست می دهند. در این میان دو نفر از ورزشکاران پیشکسوت و هنرمند که برای خیلی از ما عزیز و خاطره ساز بودند هم متاسفانه جانشان را از دست دادند. بعد از آن طوفانی در شبکه های مجازی و دنیای هشتگ ها به راه افتاد که دلیل فوت این دو عزیز را به گردن نبودن واکسن می انداخت. بعضی از هنرمندان هم ناگهان با شیون و گریه در صفحات اینستاگرام خود به این موج دامن زدند که البته به نظر من بیشتر یک فرصت طلبی ناپسند برای یادآوری نام های کمرنگ شده شان بود چون بیش از یکسال است که مردم جانشان را از دست می دهند و تا حالا صدایی از آن ها درنیامده بود.
هر جای دنیا درخواست مردم برای خرید واکسن یک مطالبه کاملا انسانی، قانونی و برحق است و در آن شکی جایز نیست. اما مثلا ما در کانادا هنوز فقط اسمی از واکسن شنیده ایم که قرار است روزی بیاید. حتی تاخیر تولیدکنندگان واکسن در تحویل آن باعث شده که دولت کانادا تحت فشار قرار گیرد و به فکر تولید داخلی آن باشد. در کشورهای اروپایی و بیشتر ممالک هم وضعیت کم و بیش مشابه است. تازه حرف و حدیث درباره اثربخشی این واکسن ها و عوارض احتمالی جانبی آن ها هم در محافل علمی و غیر علمی زیاد شنیده می شود.
اگر این دو عزیز ورزشکار، روانشادان مهرداد میناوند و علی انصاریان به جای زندگی در تهران دوست داشتنی، همشهری ما در ونکوور بودند، به دلیل شرایط موجود و سن و سالشان احتمالا ماه ها طول می کشید تا نصیبی از واکسن داشته باشند.
واکسن، درمان کرونا نیست
واکسن، درمان کرونا نیست و اگر واقعا کارایی هم داشته باشد، فقط از ابتلا به بیماری جلوگیری می کند. فرض کنید اگر این دو عزیز ورزشکار، روانشادان مهرداد میناوند و علی انصاریان به جای زندگی در تهران دوست داشتنی، همشهری ما در ونکوور بودند، به دلیل شرایط موجود و سن و سالشان احتمالا ماه ها طول می کشید تا نصیبی از واکسن داشته باشند. اما آنچه که ما در برنامه تلویزیونی گزارش فوتبال با حضور این دو عزیز دیدیم، رعایت نکردن اصول اولیه پروتکل های بهداشتی بود. این عزیزان با رویه ای که در پیش گرفته بودند، هر جای دنیا ممکن بود که بیمار شوند و بیماری را به دیگران نیز انتقال دهند. ای کاش این دو عزیز در آن برنامه تلویزیونی پر مخاطب، با رعایت کامل موازین بهداشتی، هم الگویی تاثیرگذار برای ما می شدند و هم دوستداران و خانواده خود را عزادار نمی کردند.
هر نکته مکانی دارد
به نظر من از دست رفتن این دو عزیز باید زمینه سازی برای انتقادی گسترده و پیوسته از هنرمندان و ورزشکارانی شود که به مسئولیت اجتماعی خود در قبال مشکلات جامعه بی اعتنا هستند. یا انتقاد به تهیه کنندگان جشن ها و برنامه ها و حامیان مالی آن ها که به سودای جذب مشتری، بهداشت را در این روزهای سخت به سخره می گیرند. چه اشکالی داشت امسال در این کوران شیوع بیماری، برنامه ای برای گزارش دربی تهران ساخته نمی شد؟ یا اگر ساخته می شد ،مهمانان از راه دور و به صورت آنلاین در آن حضور پیدا می کردند؟ یا برنامه با یک مهمان برگزار می شد، یا مهمانان ماسک بر صورت می زدند و با رعایت فاصله فیزیکی در کنار هم می نشستند، یا حالا که این دو عزیز جان خود را از دست داده اند، دیگر مسابقه پیشکسوتان به یادشان برگزار نمی شد، یا … .
نقد بر مبنای منطق و به دور از احساسات، عالی است. بُرنده است، جریان می سازد و اصلاح می کند. اما هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد و گرنه نقد هم لوث می شود و آنچه که واقعا باید مورد انتقاد قرار گیرد، پنهان از دیده ها، به حیات خود ادامه می دهد.
شاد و تندرست باشید.